به گزارش ایسنا، کلارا آبکار در سال 1294 متولد شد. او که از ارمنیان ساکن جلفای نو بود، از زمان ورود به مدرسه به مینیاتور و نگارگری علاقه داشت، در این زمینه دیپلم گرفت و به هنرستان عالی هنرهای زیبا وارد شد.
او از شاگردان هادی تجویدی بود. تجویدی هنرمندی بود که مینیاتور ایرانی را پس از نزدیک به سه سده وقفه و رکود، به سبک و شیوه اصیل و سنتی خود برگرداند. آبکار نزد او و دیگر اساتید این هنر، آموزش دید و موفق شد بیش از 300 اثر در زمینههای مختلف تذهیب، تشعیر، گرهچینی و نقاشی زیر لاکی خلق کند.
از تابلوهای معروف او میتوان به «انوشیروان و بزرگمهر»، «شکار بهرام»، «یوسف و زلیخا»، «پیرزن و سلطان سنجر»، «مجلس شیخ صنعان»، «دختر ترسا»، «بزم» و «باده عشق» اشاره کرد.
او به المانها و اصول هنر ملی نیز اهمیت میداد و آنها را در کارهایش بهخوبی میتوان دید. همچنین آبکار در کارهایش از چهره زنان که به شیوه قلمزنی کار میشدند، بهره میگرفت. او در تابلوهایش از رنگهایی با طیفهای متنوع و اغلب سفید، سبز، زرد، قهوهای و ارغوانی با زمینه سیاه استفاده میکرد. او در مینیاتورها و قلمگیریهایش از رضا عباسی و حسین بهزاد تأثیر میگرفت. آبکار در نخستین روز سال 1375 درگذشت و در قبرستان ارامنه به خاک سپرده شد.
محمدباقر آقامیری - رییس انجمن نگارگری - در گفتوگو با خبرنگار ایسنا دربارهی این هنرمند و فعالیت هنریاش در زمینهی مینیاتور و نگارگری، اظهار کرد: سالها از زمانی که هنر «کلارا آبکار» به محافل و فضاهای هنری ارائه شد، میگذرد. او در ارائهی هنرش، سبک خاصی را دنبال میکرد و شاگرد هادی تجویدی، از هنرمندان بنام و مطرح نگارگری ایران بود.
او ادامه داد: کاری که آبکار در آن دوره بهعنوان یک زن هنرمند انجام داد، کار بزرگی بود. آثارش رنگ و بوی خاصی داشت و سعی میکرد در آنها از ادبیات ایران و داستانهایش استفاده کند. با وجود اینکه دین و زبانش فرق میکرد، به ادبیات ایران علاقهمند بود و در نقاشیهایش از ادبیات ایران بهره میجست.
آقامیری همچنین بیان کرد: آبکار موفق شد آثار زیبای شاعران ایرانی را به تصویر بکشد. آثار او اکنون در موزه هنرهای ملی و موزه خودش در سعدآباد نگه داشته میشود.