آخرین اخبار
همکاری آلمان و آمریکا در فروش تجهیزات رمزگذاری مخرب به ۱۲۰ کشور؛
دو رسانه آمریکایی و آلمانی پرده از رازی برداشتند که به آن لقب کودتای اطلاعاتی قرن داده شده است.
طی مدت بیش از نیم قرن، دولت‌هایی از
سراسر جهان برا ارتباط میان جاسوسان، سربازان و دیپلمات‌های خود به یک شرکت
سوئیسی اعتماد کرده بودند. این شرکت که «کریپتو اِی‌جی» نام دارد ابتدا
برای نیرو‌های آمریکایی در جنگ جهانی دوم دستگاه‌های رمزگذاری می‌ساخت و پس
از آن طی ده‌ها بر بازار چنین دستگاه‌هایی مسلط شد و از دستگاه‌های
مکانیکی به الکترونیکی و نهایتا چیپ‌های سیلیکونی و نرم افزاری توسعه پیدا
کرد.
این شرکت تجهیزاتی به ارزش میلیون‌ها دلار به بیش از ۱۲۰
کشور جهان، از جمله ایران، هند، پاکستان، گروه‌های نظامی مخفی در آمریکای
لاتین و حتی واتیکان فروخته بود. با این وجود هیچ یک از مشتریان آن
نمی‌دانستند که «کریپتو‌ای جی» در مالکیت «سیا» قرار دارد و دستگاه
اطلاعاتی آلمان غربی هم در آن مشارکت داشته است. این دستگاه‌های جاسوسی،
ابزار‌های شرکت سوئیسی را طوری می‌ساختند که به آسانی بتوانند رمز‌های مورد
استفاده توسط کشور‌های خریدار را به آسانی بگشایند.
طبق این سند، این تجهیزات در ۴۰ درصد ارتباطات دیپلماتیک و دیگر تماس‌های بین دولت‌ها به کار می‌رفته است.
در سال ۱۹۸۱ عربستان سعودی بزرگترین مشتری کریپتو بود و پس
از آن هم ایران، ایتالیا، اندونزی، عراق، لیبی، اردن و کره جنوبی قرار
داشتند.
از جمله، آنها ایران را در جریان بحران گروگانگیری
دیپلمات‌های آمریکایی زیر نظر داشته، اطلاعات نظامی آرژانتین را در بحبوحه
جنگ فالکند در اختیار انگلیس قرار داده، طرح‌های تروریستی دیکتاتور‌های
آمریکای لاتین را دنبال کرده، و در سال ۱۹۸۶ تبریک گفتن مقامات لیبی پس از
بمب گذاری در دیسکویی در برلین را ضبط کرده بودند.
در سال ۱۹۷۹ میلادی، زمانی که دانشجویان ایرانی سفارت
آمریکا در تهران را تسخیر کرده و ۵۲ دیپلمات را گروگان گرفتند، دولت کارتر
ارتباطات مخفی میان ایران و الجزایر را شنود می‌کرد.
«اینمن» که در آن زمان به عنوان دبیر «آژانس امنیت ملی» (ان اس ای) مشغول بود، به طور مرتب تماس‌هایی از طرف جیمی کارتر دریافت می‌کرد درباره این که حکومت ایران چه واکنشی به آخرین پیام‌های آنها داشته است. اینمن گفت: «ما در نزدیک به ۸۵ درصد موارد قادر بودیم به پرسش‌های او پاسخ بدهیم.»
علت این امر آن بود که ایران و الجزایر از تجهیزات «کریپتو» استفاده می‌کردند.
ایالات متحده همچنین در جریان جنگ هشت ساله ایران و عراق،
بیش از ۱۹ هزار پیام ارسال شده ایرانی‌ها با استفاده از دستگاه‌های کریپتو
را شنود کرده بود. گزارش «سیا» می‌گوید ۸۰ تا ۹۰ درصد ارتباطات ایران برای
جاسوسان آمریکایی قابل خواندن بوده است.
در سال ۱۹۹۲، فعالیت کریپتو با نخستین بحران مهم مواجه شد و ایران که به فعالیت‌های آن مشکوک شده بود، یک فروشنده این شرکت را بازداشت کرد. هانس بوهلر ۵۱ ساله یکی از بهترین فروشندگان شرکت بود و سال‌ها به ایران که یکی از بزرگترین خریداران کریپتو بود رفت و آمد می‌کرد. در این دوران لحظات سختی برای او پیش آمده بود، از جمله پس از بمبگذاری در دیسکوی برلین و حمله موشکی آمریکا به لیبی، او به شدت با سوالات مقامات ایرانی مواجه شد.
شش سال بعد او با پرواز «سوئیس ایر» به تهران رفت، اما نتوانست طبق برنامه بازگردد. به دنبال این مسئله، کریپتو از طریق مقامات سوئیسی پیگیر وضعیت کارمند خود شد و دریافت که او در ایران بازداشت شده است. بر اساس گزارش «سیا»، مقامات کنسولی سوئیس که اجازه پیدا کرده بودند با بوهلر ملاقات کنند، او را در «وضعیت بد روانی» یافته بودند.
بوهلر سرانجام پس از ۹ ماه و موافقت کریپتو با پرداخت یک میلیون دلار به ایران آزاد شد. این مبلغ به شکلی محرمانه توسط «دستگاه اطلاعات فدرال» آلمان تامین شده بود. سیا با اشاره به سیاست آمریکا علیه تسلیم شدن در مقابل باج خواهی برای گروگان ها، از پرداخت پول خودداری کرده بود.
بوهلر هیچ چیز درباره رابطه کریپتو با سیا و دستگاه اطلاعات فدرال آلمان یا آسیب پذیری تجهیزات نمی‌دانست. او مشکوک شد که شاید ایران اطلاعات بیشتری نسبت به خودش درباره محل کارش دارد و شروع کرد به گفتگو کردن با رسانه‌های سوئیسی درباره بی گناهی خودش و همین امر موجب افزایش تردید‌ها شد.
در سال ۱۹۹۴ زمانی که بوهلر در یک گزارش تصویری در تلویزیون سوئیس حضور پیدا کرد، بحران عمیقتر شد. در این برنامه فردی دیگر به نام «فروتیگر» حضور داشت که هویتش برای بینندگان فاش نشد. بوهلر در سال ۲۰۱۸ درگذشت. فروتیگر، مهندسی که سال‌ها پیش به خاطر رفع عیب سیستم‌های رمزگذاری سوریه اخراج شده بود، به درخواست‌ها برای اظهارنظر در رابطه با این موضوع پاسخ نداد.
پس از این ماجرا، برخی از کارمندان، شرکت را ترک کردند و ده‌ها مشتری آن، از جمله آرژانتین، ایتالیا، عربستان سعودی، مصر و اندونزی، قرارداد‌های خود را لغو یا متوقف کردند. با این وجود ایران به شکل عجیبی در میان آنها نبود و تقریبا بلافاصله خرید تجهیزات این شرکت را از سر گرفت.
اما مهمترین تاثیر بحران «هیدرا»، نامی که آمریکایی‌ها به پرونده بوهلر داده بودند، در رابطه سیا و دستگاه اطلاعاتی آلمان بود. آلمانی‌ها تاکید داشتند که میان دوستان و دشمنان تفاوتی درنظر گرفته شود و به کشور‌های دوست تجهیزات سالم فروخته شود، اما آمریکایی‌ها می‌گفتند باید به هر کسی، چه متحد و چه غیر آن، تجهیزات دستکاری شده فروخته شود. یک مقام دستگاه اطلاعاتی آلمان گفته بود برای آمریکایی‌ها «در جهان اطلاعات هیچ دوستی وجود ندارد.»
سرانجام مقامات آلمانی تصمیم گرفتند به شراکت خود با سیا
پایان دهند و سهام خود در کریپتو را با رقم ۱۷ میلیون دلار به سیا واگذار
کردند. البته بعدا مقامات اطلاعاتی آلمان، سیاستمداران خود را به خاطر چنین
تصمیمی و پایان دادن به یکی از بزرگترین برنامه‌های جاسوسی، سرزنش
می‌کردند.
به گزارش «بی بی سی»، شرکت کریپتو ای‌جی در سال ۲۰۱۸ به دو شرکت تقسیم شد، یکی مسئولیت مشتریان سوئیسی را به عهده گرفت و دیگری مشتریان خارجی. بخش خارجی آن را یک سرمایه‌گذار سوئدی به نام آندریاس لیند خرید و شرکت کریپتو اینترنشنال نام گرفت.
این شرکت این خبر را «بسیار نگران‌کننده» خواند و در وبسایتش نوشت «ما هیچ ارتباطی با دستگاه اطلاعاتی آمریکا و آلمان نداریم. ما در حال ارزیابی شرایط هستیم و وقتی تصویر کاملی داشتیم اظهارنظر خواهیم کرد.»
روسیه و چین هیچ‌وقت از تجهیزات این شرکت سوئیسی استفاده نکردند، ولی اسناد به دست آمده حاکی است که جاسوسان آمریکایی با شنود ارتباطات آنان با سایر کشورها به اطلاعات بسیاری دست یافته‌اند.
ارتباط شرکت کریپتو ای‌جی با دستگاه‌های اطلاعاتی غربی از سال‌ها پیش روشن شده بود، اما ثابت نشده بود که این نهاد‌های اطلاعاتی مالک این شرکت باشند.
بی‌بی‌سی در سال ۲۰۱۵ گزارش کرده بود که بوریس هاگلین موسس شرکت سوئیسی رمزگذاری کریپتو ای‌جی در دوران جنگ سرد به دستگاه‌های اطلاعاتی آمریکا (NSA) و بریتانیا (GCHQ) کمک می‌کرده است.
او به این دستگاه‌ها اطلاع می‌داد که چه کشوری چه تجهیزاتی با چه مجهزاتی خریده است و بر حسب توصیه ناتو قدرت رمزشکنی تجهیزات هر کشور را تعیین می‌کرد.
شرکت کریپتو ای‌جی را بوریس هاگلین یک سوئدی متولد روسیه که متخصص رمزگذاری بود در سال ۱۹۵۲ در شهر تسوگ سوئیس تاسیس کرد.
برای کشور‌هایی که نگران خرید چنین تجهیزاتی از کشور‌های عضو ناتو بودند، این شرکت که در سوئیس بی‌طرف واقع بود و محصولات مرغوبی داشت گزینه مناسبی به شمار می‌آمد.
نظر شما
