اطلس خبر به نقل از پارسینه:
بعد از پيروزی تيم ملي ايران مقابل يمن همه انتظار داشتند تا وحدت و يك دلي خوبي در تيم كيروش ايجاد شود اما دقيقا بعد از مسابقه و در نشست خبری آنقدر فضا تلخ شد كه اين نتيجه درخشان تبديل به زهر به كام مردم شد.چقدر طول کشید تا حال خوش مردمی که از گلباران شدن حریف اول ایران در جام ملتها، خوشحال شده بودند تبدیل شود به زهر؟ چقدر باید طول میکشید تا مشخص شود که فوتبال هم قرار نیست مرهم زخمهای مردمی باشد که دیگر از سیاهه دلخوشیهای روزانه، چیزی برای خط نزدن ندارند الا همین یکی؟ برای خیلیها، بازی از همان نیمه اول تبدیل شد به مهلکه دعوا. وقتی که مهدی طارمی، آمد تا به خیال خودش برای سعید عزتاللهی پیغام بفرستد که«برادر! جایت اینجا خالی است!»
جلوی دوربین ایستاد و با دست قلب نشان داد و بعد هم عدد 6! همین قضیه باعث شد تا فضای مجازی از همان دقیقه بازی را رها کند و دوباره کریهای 4 و 6 وسط میدان بیاید. هواداران استقلال که در میانههای دعوای برانکو و کیروش، بالاخواه تیمملی درآمده بودند، حرکت او را کریخوانی علیه تیم خود دانستند و از مهاجم تیمملی انتقادات تند و سنگینی را مطرح کردند. برخی از هواداران پرسپولیس هم دلخوشی از او ندارند، این حرکتش را دلبری از تیم سابق خود قلمداد کردند و از خجالت مهاجم سابق درآمدند.
این اما همه ماجرا نبود. سرمربی تیمملی بعد از گلباران کردن یمن و خوب کردن حال هوادارانش، بهیکباره در کنفرانس مطبوعاتی، به برانکو ایوانکوویچ تاخت و با صحبت کردن علیه او، علاوهبر گیجکردن خبرنگاران خارجی که کوچکترین خبری از ماجراهای درونمرزی فوتبال ایران نداشتند، خشم اهالی فوتبال ایران را هم برانگیخت. چه وقت حمله کردن بود و چرا باید از تریبون بعد از بازی برای زدن سرمربی پرسپولیس استفاده میشد؟
بهانه این دعوا، تعریفهای برانکو از سرمربی کروات تیمملی عراق بود که هر چند از روی تعارف و ادب حرفهای مطرح شده بود و نکته منفی یا ضدکیروشی داخلش پنهان نشده بود، اما بهتر بود او هم قید نشست خبری و بیان چنین حرفهایی را میزد. خشم کیروش اما از این مصاحبه نبود. او از این ناراحت بود که تمام تلاشهایش برای کمرنگ کردن انتظارات مردم، با جملات کنایهآمیز برانکو بیاثر شده بود که گفته بود: «وقتی من با یک ملیپوش به فینال میرسم، کیروش باید بتواند با این همه ملیپوش قهرمانی آسیا را از آن خود کند.»
این وسط چه کنیم با مردم خودمان؟ چگونه میشود که شاهد روزی شدهایم که بخش پرتعدادی از هواداران فوتبال باشگاهی ایران رسما در فضای مجازی و به وقت ابراز آزادانه و فارغ از تعارفات نظرات خود، رسما خواستار شکست سنگین تیمملی هستند تا کیروش ادب شود؟ به کجا رسیدهایم که در ورزشگاههایمان پرچم کشورهای دور و نزدیک، علم میشوند و مردم ما زیر آن پرچمها سینه میزنند؟