آخرین اخبار
به بهانه آزادی حسنی مبارک
در حالی که بیش از ۶ سال از انقلاب مصر می گذرد، حسنی مبارک، دیکتاتور سابق این کشور، از زندان آزاد شده است. به این بهانه، نگاهی به سرنوشت سایر رهبران پیش از انقلاب کشورهای عربی جالب توجه است.
در حالی که بیش از ۶ سال از انقلاب مصر می گذرد، حسنی مبارک، دیکتاتور سابق این کشور، از زندان آزاد شده است. به این بهانه، نگاهی به سرنوشت سایر رهبران پیش از انقلاب کشورهای عربی جالب توجه است.
به گزارش اطلس خبر، انقلاب هایی که از سال ۲۰۱۱ و در کشورهای عربی آغاز شدند، در ابتدا نام «بهار عربی» به خود گرفتند، اما روند تحولات نشان داد که این بهار خیلی زود به خزان تبدیل شده است. تعدادی از این کشورها به جنگ داخلی دچار شدند و تعدادی دیگر سرکوبی شدیدتر از پیش را تحمل می کنند. در این بین نگاهی به سرنوشت رهبران پیش از انقلاب کشورهای عربی می تواند جالب توجه باشد.
به گزارش خبرگزاری فرانسه، حسنی مبارک در ۱۱ فوریه ۲۰۱۱ پس از سه دهه از قدرت کنار گذاشته شد، در ماه آوریل بازداشت شد و در ماه ژوئن سال ۲۰۱۲ محمد مرسی، به عنوان نخستین رییس جمهور برآمده از انتخابات آزاد در مصر جای او را گرفت.
پس از تنها یک سال، مرسی از سوی عبدالفتاح السیسی، فرمانده وقت ارتش و رییس جمهور کنونی مصر، از قدرت به زیر کشیده شد.
حسنی مبارک که در ژوئن ۲۰۱۲ به اتهام مشارکت در مرگ نزدیک به ۸۵۰ معترض در جریان خیزش مردمی بازداشت شده بود، در دوم مارس ۲۰۱۷ از سوی دادگاه عالی تجدید نظر مصر تبرئه شد و روز گذشته در سن ۸۸ سالگی از بیمارستان نظامی مرخص شد.
در نخستین خیزش بهار عربی، یک ماه تظاهرات مردمی به خاطر فقر و بیکاری، باعث فرار زین العابدین بن علی و خانواده اش از تونس شد.
بن علی پس از ۲۳ سال حکومت، به عربستان سعودی گریخت و اکنون در سن ۸۰ سالگی، حضور کمرنگ خود را حفظ کرده است و بیشتر از طریق وکیل لبنانی خود با دیگران در ارتباط است.
دادگاه های تونس تا کنون او را به خاطر اتهاماتی از جمله فساد و تحریک به خشونت علیه معترضان، به صورت غیابی محاکمه کرده اند. او به خاطر اتهام اخیرش به حبس ابد محکوم شد.
معمر قذافی، مرد مقتدر لیبی، پس از ۴۲ سال حکومت، در روز ۲۰ اکتبر ۲۰۱۱ و در حالی که همزمان با نزدیک شدن انقلابیون تلاش می کرد از زادگاهش، شهر سرت، فرار کند، دستگیر و کشته شد. این اوج انقلابی بود که از شهر بنغازی، دومین شهر بزرگ لیبی، در ماه فوریه ۲۰۱۱ آغاز شده بود.
از آن زمان، لیبی در هرج و مرج به سر می برد و پارلمان ها و دولت های مختلف برای افزایش نفوذ خود در رقابت هستند و شبه نظامیان بر سر سرزمین ها و مناطق نفت خیز این کشور مبارزه می کنند.
در فوریه ۲۰۱۲، علی عبدالله صالح پس از یک سال اعتراض یمنی ها و درگیری های مسلحانه از قدرت کناره گیری کرد تا حکومت ۳۳ ساله اش پایان یابد. پس از او، عبدالربه منصور هادی، معاون صالح، ابتدا قدرت را در اختیار گرفت و سپس به عنوان رییس جمهور انتخاب شد.
هرچند، صالح وفادارانی در زبده ترین واحدهای ارتش داشت و زمانی که حوثی ها در سپتامبر ۲۰۱۴ پایتخت را در اختیار گرفتند، هیچ تلاشی از سوی آن واحدها برای مقابله با شورشیان انجام نشد.
از آن زمان، صالح اتحادی نزدیک با حوثی ها برقرار کرده است و علی رغم دو سال تجاوز نظامی ائتلاف سعودی محور به یمن، آنها کنترل صنعا و بیشتر بلندی های شمالی و ساحل دریای سرخ را در اختیار دارند.
خاندان حاکم بحرین در سال ۲۰۱۱ با اعتراض اکثریت جمعیت شیعه این کشور رو به رو شد که خواهان پادشاهی مشروطه و نخست وزیر منتخب بودند.
حمد بن عیسی آل خلیفه، با کمک نیروهای اعزامی عربستان سعودی و امارات متحده عربی، معترضان را به شدت سرکوب کرد. علی رغم درخواست های مکرر از سوی متحدان غربی برای سازش و اصلاحات، پادشاه بحرین جنبش اصلی شیعیان مخالف را منحل کرده و بسیار از رهبران آن را به حبس های طولانی مدت محکوم کرده است. او همچنین گروه های دیگر مخالف دولت را ممنوع کرده است.
در الجزایر، عبدالعزیز بوتفلیقه، ضمن اعلام انجام اصلاحات، با تحریک ترس مردم نسبت به تکرار جنگ داخلی دهه ۱۹۹۰ در این کشور، توانست اعتراضات را خاموش کند.
او در سال ۲۰۱۴ برای چهارمین دوره به ریاست جمهوری برگزیده شد و اکنون که در ۸۰ سالگی به سر می برد، به ندرت در انظار عمومی ظاهر می شود، و به خاطر سکته سال ۲۰۱۳، زمانی که دیداری عمومی دارد بر روی صندلی چرخدار است و به سختی صحبت می کند.
پادشاه محمد ششم مراکش یکی از نخستین رهبرانی بود که با امواج بهار عربی مواجه شد و پس از تظاهرات عمومی در ۲۰ فوریه در اعتراض به فساد، در مارس ۲۰۱۱ اعلام کرد که قانون اساسی را اصلاح خواهد کرد.
پس از یک همه پرسی، او موفق شد با دادن قدرت بیشتر به نخست وزیر و پارلمان، برترسی سیاسی و مذهبی خود را حفظ کند.
نظر شما
